Afscheid Baby Sarah's en begin Orissa

Dagdag!
Hier weer een nieuw berichtje vanuit het ongelofelijk warme Orissa...

Laat ik eerst nog even beginnen met de laatste dagen bij Baby Sarah's Home. Afgelopen donderdag was mijn laatste dag, en van woensdag op donderdag heb ik in het weeshuis geslapen. Ondanks dat ik daar eerst niet zoveel zin in had ben ik toch blij dat te hebben meegemaakt! Nu heb ik tenminste echt een idee hoe het er daar 24 uur per dag aan toe gaat. Donderdag was het een speciale dag, niet alleen omdat het mijn laatste was, maar met name omdat het de dag was waarop de speeltuin officieel werd geopend! Karthik had speciale uitnodigingen laten drukken die hij persoonlijk langs kwam brengen bij Amaidi, wat hier een teken van waardering is.
Woensdag was het installeren van de speeltoestellen al klaar, maar moest het beton in de grond nog uitharden waardoor de kids er dus nog geen gebruik van konden maken. Moeilijk moeilijk natuurlijk! Donderdagochtend was het dan eindelijk zover; de hele speelplaats was versierd en netjes gemaakt en alle kinderen (de gehandicapte kids en de 'gewone' weeskinderen) zaten op stoelen in het 'publiek', waar wij aan een lange tafel voor moesten zitten. Iedereen moest speechen waarna we allen werden geeerd met een mooie doek. Toen dit afgelopen was mochten de kinderen eindelijk spelen!! Echt geweldig, ze waren allemaal door het dolle heen en wisten van geen ophouden! Geweldig om ze zo gelukkig en blij te zien, daar doe je het immers voor! In onze speech hebben we ook duidelijk gemaakt dat er een heleboel mensen in Nederland zijn die geld hebben gedoneerd voor de speelplaats, en geloof me, hun dank is groot!

De hele dag hebben de kinderen gespeeld, ondanks dat het eigenlijk overdag veel te warm is om buiten te spelen. Met een aantal wat slimmere kinderen heb ik 's middags Finding Nemo gekeken, een film die wij voor ze hadden gekocht omdat ze die niet eens kenden! Dit was best een succes. Toen de klok langzaam richting 6 uur begon te gaan kreeg ik het wel een beetje moeilijk. Ondanks dat het misschien niet mijn droomwerk was heb ik hier toch 3 maanden rondgelopen en hebben die kids een plekje in mijn hart veroverd. Het idee dat ik er waarschijnlijk nooit weer terug ga komen is heel vreemd... Als afscheid werden weer alle kids in rijen geplaats en ik aan een tafel ervoor. Er werden liedjes gezongen en speeches gehouden door de kids en khartik, waarna ik voor de tweede keer op een dag werd geeerd met een doek. Hierna kreeg ik nog een soort oorkonde waarop ze me voor mijn bijdrage voor de organisatie en mijn inzet bedankten. Elk kind kwam me nog een zoen geven waarna ik toch echt wel de riksja in moest stappen die inmiddels al even stond te wachten... Dit afscheid viel me een stuk zwaarder dan verwacht en ik heb toch wel wat traantjes moeten laten. Gelukkig kom ik over anderhalve week nog een keer kort terug om het weeshuis aan Erik te laten zien.

En toen was het vrijdag. De dag waarop Raiane en ik aan onze reis richting Orissa begonnen. In de loop van de ochtend hebben we de bus naar Chennai gepakt waar we eerst een project dat Raiane via haar zus kent wilden bezoeken. Eenmaal in Chennai kwamen we erachter dat dat project zich niet in Chennai-stad bevindt, maar in het district Chennai en nog zo'n 50 km verder. Helaas pindakaas maar daar zijn we dus niet naartoe gegaan. In plaats daarvan in Chennai rondgelopen; wat een smerige stad! Na een paar uur zaten we onder de smerige smurrie en waren onze voeten letterlijk zwart! Erg fijn als het eerste vooruitzicht op een douche pas zo'n 30 uur later is...
's Avonds om 9 uur vertrok onze trein richting Vishakapatnam, waar we de volgende dag om half 11 's ochtends zouden aankomen. Een nachttrein dus. Dit beviel prima en we hebben lekker geslapen.

Vanuit Vishakapatnam vertrok onze trein naar Orissa pas om 7 uur 's avonds dus we moesten ons een dagje zien te vermaken. Bij aankomst in Vishakapatnam onze backpacks gedumpt in de cloakroom en uitgezocht hoe deze plaats in elkaar steekt aangezien de lonely planet weinig informatie gaf en geen kaart. Uiteraard hadden we direct een horde riksjadrivers om ons heen die ons wilden helpen, die we vriendelijk doch duidelijk hebben weggejaagt...
De plaats zelf was niet erg bijzonder en we hadden dus ook weinig informatie over wat er te doen was. Vandaar dat we bij het strand wat hebben gegeten en een beetje hebben gelezen. Daarna zijn we naar de haven gegaan wat erg leuk bleek te zijn! Helemaal vol met vissersboten en een drukte van jewelste met allerlei mensen die bezig zijn visnetten te maken, vissen uit de netten te halen, vissen te drogen leggen, vis verkopen, boten schilderen etc etc. Toen wij eenmaal in beeld waren werd het werk tijdelijk stil gelegt en hadden we onze eigen beschermers die ons alles lieten zien en uitlegden wat vis was (die domme blonde europeanen hebben natuurlijk nog nooit vis gezien, laat staan garnalen!!!). Nadat we zo'n 100 foto's hadden gemaakt van iedereen mochten we weer verder en zijn we vertrokken naar het Submarine Museum. Een grote uit rusland afkomstige onderzeeer die is omgebouwd tot museum. Niet heel groots maar wel leuk om te zien.

Dachten we eindelijk even van alle aandacht af te zijn, maakten we de fout om aan iemand te vragen waar de bus naar het station vertrok. Ongelofelijk; een hele horde mannen gaat zich ermee bemoeien en laat ons niet met rust totdat we eenmaal zitten en de bus vertrekt. Zelfs door het raam (gat dus, geen glas) van de bus controleren ze nog of alles goed met je gaat! Aardig bedoeld maar wel vermoeiend.
Eenmaal aangekomen op het station moesten we nog even wachten op de trein. We waren moe en het was warm dus we zaten een beetje uitgeblust op een stoepje te wachten. Zoals wel vaker gebeurd stond er een paar meter verder een jongen heel onopvallend (maar niet heus) foto's van ons te maken met zijn telefoon. Toen hij maar niet ophield vroegen we of hij inmiddels niet genoeg foto's had en niet kon ophouden. Brutaal als hij was kwam hij enkel dichterbij! Op het moment dat we kwaad werden en hem wegstuurden zag ik wat voor foto hij zojuist had gemaakt; ingezoomd op mijn decollete!! En dan denk je misschien dat ik een ontzettend sexy shirtje aanhad ofzo, maar nee, gewoon een t-shirt met een lichte V-hals!! Je zag echt eigenlijk niks. Ongelofelijk, voor indiers dus echt zwaar sexy... Dan maar de warmte weer negeren en een sjaal om helaas.. In Pondi was dit niet nodig maar op dergelijke plekken waar minder blanken komen blijkbaar toch wel.

De relatief korte treinreis naar Rayagada verliep goed waar we netjes werden opgehaald door twee mannen van USO, de organisatie waarvan we hier een aantal projecten gaan bezoeken. Het hotel was prima en we hebben lekker geslapen. De volgende ochtend werden we opgehaald en zijn we wat gaan rondlopen door de plaats, tempels bezocht en geluncht bij een van onze begeleiders, Ramesh, thuis. 's Middags hebben we gekeken bij een van hun projecten. Een tehuis waar vrouwen (tijdelijk) wonen en worden onderwezen in naaien, borduren etc. Met hulp van USO worden deze vrouwen geholpen om zelf een naaiatelier op te zetten waardoor ze straks zelfstandig kunnen leven. Goed initiatief.

Gisteren zijn we met een auto richting het tribal-gebied gegaan; de heuvels waar allerlei tribalstammen wonen. Werkelijk schitterende natuur! We hebben een health-care project bezocht waar vrouwen worden onderwezen in basic dingen zoals hoe zwangerschapstests werken, het nut van condooms, hoe om te gaan met diarree en uitdroging bij kinderen en meer van dat soort dingen. De bedoeling is dat deze vrouwen een uitgebreide cursus volgen en na afloop in hun eigen dorp kunnen fungeren als 'buurtverpleegster'. Momenteel worden kinderen ook nog achter gesloten deuren binnen de familie geboren, hopelijk worden deze onderwezen vrouwen straks om hulp gevraagd waardoor er minder geboortesterfte voorkomt.
Opnieuw geluncht bij iemand thuis en weer terug richting Rayagada. 's Avonds bij onze andere begeleider, Ajit, thuis gegeten (overdosis rijst deze paar dagen), erg leuk.

Vandaag een rustige dag, Raiane voelt zich niet helemaal lekker dus gaan we niet echt op pad. Eind van de middag ga ik nog even mee naar een tribaldorp hier niet zover vandaan om eens te kijken hoe het er daar aan toe gaat.

Morgen gaan we de wekelijkse tribalmarkt bezoeken waar de tribals hun zelfgemaakte waren verkopen, ben benieuwd! En morgenavond vertrekt onze trein alweer richting Bhubaneswar, de hoofdstad van Orissa. Aangezien er hier momenteel een hittegolf is (45 graden) schijnt het in Bhubaneswar niet te harden te zijn. Vandaar dat we eerst naar Puri gaan, een kustplaats waar het door de zeebries beter uit te houden is. Puri schijnt een bedevaartsoord te zijn en daardoor ook een stuk toeristischer. Ben benieuwd of we daar ook weer blanke mensen tegen gaan komen. Sinds ons vertrek uit Pondicherry hebben we namelijk geen westerling meer gezien! Best vreemd..

Zo, dat is toch weer een heel verhaal! Het spijt me dat ik geen foto's kan plaatsen maar deze aftandse computer beschikt niet over een cardreader of usb... Foto's komen zo spoedig mogelijk, ik beloof het! Dan kunnen jullie zien wat er van jullie centjes terecht is gekomen..
Ik ga nu lunchen, het eten is hier een stuk lekkerder dan in Tamil Nadu, veel minder spicy!!

O ja, even ter informatie; ik heb hier geen bereik dus mochten jullie me proberen te bellen dan lukt dat dus niet. Waarschijnlijk vanaf donderdag ben ik weer bereikbaar. In noodgevallen kun je mijn 'gewone' nederlandse nummer bellen, die doet het hier wel maar is voor mij dus nogal prijzig..

Lieve allemaal, ik hoop dat alles goed gaat. Bedankt elke keer nog steeds voor de lieve reacties, vind ik erg fijn om te lezen!

Tot snel!