weer terug in het guesthouse..

Vannakam!

Inmiddels ben ik weer terug in het guesthouse en bij Baby Sarah’s. Afgelopen week was super; heb heel veel gezien en daardoor krijg ik langzaam een beter beeld van India!

Vanuit Madurai zijn we doorgereist naar Kumily, een plaats op de grens van Tamil Nadu en Kerala waar een groot Wildlife park is. Dit park van 777 hectare is het leefgebied van tijgers, olifanten, bisons, apen, vogelsoorten etc. Het park ligt in een hoger gebied dan waar ik tot nu toe ben geweest, waardoor de temperatuur een stuk lager ligt. Toen we uitgeblust na de lange busrit aankwamen hebben we gelijk excursies geboekt. Mama en Geo gingen nog diezelfde middag een olifantenrit maken inclusief het wassen van de olifant! Aangezien ik dit straks nog met Erik wil doen heb ik het nu niet gedaan en heb ik weer een Ayurvedische massage genomen. Deze massage was nog veel fijner dan de vorige die ik heb gehad! Ook kreeg ik hier na afloop (zoals het eigenlijk hoort) nog een stoombad. Weer helemaal opgefrist gingen we ‘s avonds een beetje het plaatsje verkennen. Bij een heel leuk restaurant hebben we wat gegeten, maar we zijn op den duur binnen gaan zitten omdat het zo vreselijk koud werd! Brr…

De volgende dag hadden we een excursie naar het wildpark geboekt die de hele dag zou duren; eerst met een jeep door het park, dan een ontbijt, een wandeltocht, lunch, een boottochtje en dan weer terug met de jeep. Omdat we een eind met de jeep moesten en je ‘s ochtends rond zonsopgang de meeste kans hebt om dieren te zien werden we al om 5 uur opgehaald!! Spijkerbroek aan, sokken in dichte schoenen, twee vestjes en een sjaal om en nog zat ik te bibberen in de jeep! Buiten apen en bisons hebben we helaas niet veel dieren gezien, wel nog een tijgerspin; een gigantisch beest nog groter dan een hand.

De dag erop zijn we weer vertrokken met de bus richting Munnar, een plaats nog een stuk hoger in de bergen. Deze rit duurde bijna 5 uur en ging vrijwel alleen maar over slechte weggetjes vol met bochten. Munnar is een kleine plaats die bekend staat om zijn theeplantages. De britten hebben er vroeger plantages opgericht en zo de theehandel vanuit India opgestart. Werkelijk overal in Munnar zie je dan ook theeplantages waar vrouwen blaadjes aan het plukken zijn. Verder overal kleine dorpjes met arbeidershuisjes waar de plantage-gezinnen wonen. De vrouwen werken dus op de plantage als pluksters, de mannen werken in de theefabrieken. Voor deze arbeidersfamilies zijn er speciale ziekenhuizen, scholen en crèches, waardoor het ze aan niets ontbreekt. Erg leuk om te zien! In het theemuseum kregen we de geschiedenis van Munnar te horen en konden we het productieproces van thee bekijken. Een dag later hebben we een wandeling gemaakt naar het hoogste punt in de buurt waar we een schitterend uitzicht hadden over de bergen. Het leek bijna alsof je gewoon in de alpen rondliep!

Onze gids liet ons nog het huis van een vriend zien in de buurt, waar we een stapel foto’s vanaf ’78 tot nu te zien kregen! Het is grappig om te zien dat de Indiers zo vreselijk trots zijn op alles wat ze hebben, ongeacht of wij dit nu reeel zouden vinden of niet. De familie in kwestie had bijvoorbeeld een kleine, smerige kamer waar gasten kunnen verblijven. Er is geen water en geen stroom en voor nederlandse begrippen was het gewoon echt een krot. En toch zijn ze zo trots! Allemaal foto’s van mensen over de hele wereld die er zijn geweest en bij elke foto weten ze nog de naam en het verhaal erachter. Ook in guesthouses en restaurants valt het me op dat ze graag foto’s laten zien van alle blanke mensen die bij hun zijn geweest. Het laat je echt met andere ogen kijken naar wat je thuis wel niet allemaal hebt. Deze mensen zijn blij met zo weinig en trots op hun ‘krot’, terwijl wij elk jaar een nieuw mobieltje willen en een zo groot mogelijke televisie… Hoe deze mensen met niets gelukkig kunnen zijn daar kunnen wij nog wat van leren; wij zijn bijna nooit tevreden met wat we hebben en willen altijd meer… Het is goed om je op die manier te beseffen dat wij het echt wel getroffen hebben in Nederland, en ook leer je materialisme te relativeren.

Na deze bergtocht zijn we weer in de bus gestapt richting Cochin, een havenplaats aan de westkust van Zuid-India. Onderweg zagen we al een groot verschil met de oostkust; nergens meer plaggenhutjes te bekennen en des te meer villa’s! Het was duidelijk te zien dat Kerala (dus de staat waarin Cochin ligt) de rijkste staat van India is. Gigantische hotels en dure, nette winkels overheersten ineens het straatbeeld, iets wat ik in India nog niet had gezien. Naar het historische, oude gedeelte van Cochin moesten we met een pont, waardoor we al een klein overzicht kregen van Cochin. Geo dacht een leuk hotel te hebben gevonden in de Lonely Planet waar we dus naartoe gingen. Daar aangekomen leek het ons al wel een beetje chique en ook de mensen achter de balie keken ietwat vreemd naar ons. Op de vraag naar informatie was het eerste antwoord; “Een kamer kost 335 euro per nacht…”!!! Dit hotel hebben we dus maar niet genomen.
Nadat we ons hadden geinstalleerd in een wat minder luxe maar prima ander hotel gingen we wat eten. We zaten op een terras lekker vis te eten toen we ineens een raar geritsel hoorden; waarna het ineens keihard begon te regenen! Heel vreemd aangezien dat in deze tijd niet echt normaal is.. De paar honderd meter naar ons hotel zijn we naar huis gelopen onder een parasol van het restaurant, waar we alsnog kleddernat aankwamen… Gelukkig hadden ze warm water waardoor we lekker konden douchen...

De volgende dag zijn we Cochin gaan verkennen. Vanaf 1500 is Cochin een bolwerk geweest van het kolonialisme; eerst de Portugezen, toen de Nederlanders en daarna de Britten. Overal in het oude Cochin zijn er dan ook nog koloniale gebouwen te zien die uit die tijd stammen. Een belangrijke kerk lag vol gedenkstenen van Nederlanders uit de 17e eeuw; vreemd om ineens heel oud nederlands te lezen in India! Verder hebben we een nederlandse begraafplaats bekeken, een oude joodse synagoge die helaas gesloten was, een joodse begraafplaats, een jain-tempel die ook helaas gesloten was en een grote kathedraal. Wat trouwens ook opvalt aan Kerala is de hoeveelheid kerken die er staan. Staat in Tamil Nadu (wat overigens wel de tempelstaat is) op elke straathoek een hindoetempel, zo zijn die in Kerala ineens ver te zoeken. Daarvoor in de plaats staan er ineens gigantische kerken waar duidelijk een boel geld in zit. Volgens een man waarmee ik heb gepraat zijn er in Kerala heel veel christenen en ontvangen deze voor hun kerken geld vanuit Europa en de VS om hun kerken te bouwen. Volgens hem worden ook de moslims in India financieel gesteund vanuit Pakistan en andere islamitische landen. Best apart aangezien India een zelfvoorzienend land wil zijn en geen financiele hulp wenst vanuit het buitenland. Maar het is wel gelijk duidelijk waarom de kerken en de moskeeen in verhouding tot de meeste tempels er zo ‘duur’ uitzien…

‘s Avonds zijn we naar een voorstelling geweest van een authentieke Keralaanse dansvorm; Kathakali. Hierbij worden de ‘acteurs/dansers’ bijzonder geschminkt en aangekleed waarna ze een verhaal uitbeelden door middel van mimiek en armgebaren. Het was erg langdradig en duurde een beetje te lang, maar het was bijzonder om een keer te hebben meegemaakt! Daarna lekker vis gegeten en lekker slapen.

Gisterochtend ben ik vanuit Cochin teruggevlogen naar Chennai, en van daaruit met de bus weer naar Pondicherry. Rond 3 uur was ik terug en bleek het een feestdag te zijn. Overal in Pondi was het druk en waren er optochten met godenbeelden en vuurwerk. Samen met Raiane en twee wat oudere vrijwilligers van haar school hebben we lekker rondgelopen en daarna een lekker biertje gedronken. Heel gezellig om weer terug te zijn, ondanks dat ik maar een weekje weg was.

Vandaag weer bij Baby Sarah's Home geweest. Momenteel zijn we daar met 5 nederlandse meiden! Druk druk druk maar ook wel weer heel gezellig. Als Karthik zich aan zijn woord houdt krijgen we morgen grondverf en kunnen we verder met de muur. Met z'n vijfen zal het waarschijnlijk lekker opschieten! Met de rapporten de ik schrijf gaat het ook lekker en ze zijn er dus erg blij mee. Hopelijk wordt er na afloop ook daadwerkelijk wat mee gedaan. Daarom vermeld ik er duidelijk en kort in wat de persoonlijke leerdoelen voor elk kind zouden kunnen/moeten zijn. Als het goed is worden aan de hand van deze doelen de 'lessen' voor de kinderen aangepast.

Volgens mij was dit weer een heel verhaal, hoop dat ik jullie nog niet verveel!

Heel veel liefs!